การพบกับพระมารดาเป็นครั้งที่สอง

คุณพ่อการ์โล ท่านได้เขียนบันทึกว่า
"ในช่วงนั้น พ่อรู้สึกว่าวันที่พ่อจะจากวัดท่าม่วงใกล้เข้ามาแล้ว
โรงเรียนเปิดดำเนินการสอนเรียบร้อย รวมทั้งสวนผักด้วย
พ่อจึงใช้เวลาทั้งวันอยู่ในวัด
สวดภาวนาและรำพึงถึงอนาคตที่ยังไม่ชัดเจน

วันหนึ่งขณะที่กำลังสวดขอความช่วยเหลือและแสงสว่าง
สำหรับอนาคตจากแม่พระมหาทุกข์
ตาพ่อจับอยู่ที่รูปแม่พระมหาทุกข์

ทันใดพ่อมองไม่เห็นพระรูปแม่พระมหาทุกข์
แต่เห็นแม่พระประทับอยู่บนบัลลังก์
แล้วทรงลุกขึ้นและเดินในอากาศ
มุ่งไปในทิศทางสู่กรุงเทพฯ
พร้อมกับผงกพระเศียรให้พ่อตามไป

ตรัสว่า "เราไปกรุงเทพฯ กันเถอะ"
และขณะที่ทรงดำเนิน พระแม่ก็อันตรธานไปอย่างช้าๆ
.....................................................
หลังจากนั้นไม่นานคุณพ่อการ์เรตโต เจ้าคณะแขวง
ได้เชิญให้คุณพ่อการ์โลไปช่วยกิจการที่ดอนบอสโก
พร้อมกับให้นำหญิงสาวโปสตุลันต์ไปทำครัวด้วย
โดยมีโปสตุลันต์วัย 50 ปีซึ่งเป็นแม้หม้ายเป็นหัวหน้ากลุ่ม
....................................................
พระมารดาทรงอยู่เคียงข้าง และนำทางคุณพ่อเสมอ
ดังแม่ที่ไม่เคยทอดทิ้งลูก....เพราะพ่อไม่เคยปล่อยมือจากแม่
พ่อร้องขอความช่วยเหลือจากพระมารดา ผ่านทางสายประคำในแต่ละวัน
ที่ไม่ห่างจากมือของพ่อเลย