• carlo_v_7.jpg

เส้นทางแห่งรัก

โดย คุณพ่อบรรจง สันติสุขนิรันดร์

 ความรักคริสตชนเป็นความรักที่เปิดกว้างและหลุดเลยตนเองไป

            เป็นความรักที่พระเจ้าทรงสั่งให้รักทุกคนเหมือนรักตนเอง

            กระนั้นก็ดี ไม่ใช่ว่าทุกคนจะรู้จักรักตนเองได้อย่างถูกต้อง เพราะบ่อยครั้งที่คิดว่ากำลังปฏิบัติความรักต่อตนเอง กลับกำลังทำร้ายตนเองอย่างคิดไม่ถึง

            บาปแต่ละอย่างเป็นประวัติศาสตร์ย้ำบอกย้ำเตือนให้รู้ว่า แต่ละครั้งที่เลือกทำบาปโดยคิดว่าดีสำหรับตนเองเดี๋ยวนั้นในขณะนั้น ที่แท้กำลังทำร้ายตนเองทั้งทางกายและทางจิตใจ เดี๋ยวนั้นและในเวลาต่อมา

            ดังนั้น เพื่อจะรักตนเองและรักเพื่อนพี่น้องได้อย่างถูกต้อง พระเยซูเจ้าทรงสอนให้ศิษย์ของพระองค์รักตนเองและรักผู้อื่น “ดังที่พระองค์ทรงรัก”

            รักตนเองดังที่พระองค์ทรงรักฉัน  รักเพื่อนพี่น้องดังที่พระองค์ทรงรักพวกเขาทีละคน และแต่ละคน

            บรรทัดฐานแห่งความรักจึงไม่อยู่ที่ฉันเห็นดีที่ฉันต้องการที่ฉันพอใจ หากแต่เป็นบรรทัดฐานของพระเยซูเจ้า...รักได้จนถึงที่สุด กระทั่งยอมตายแทนได้...รักอย่างไม่มีเงื่อนไข ทั้งคนดีและคนชั่ว ทั้งคนชอบธรรม และคนอธรรม...รักได้แม้กระทั่งศัตรู           

            การ์โลสัมผัสความรักของพระเจ้าและเข้าถึงความรักของพระองค์  เมื่อยังเป็นเด็กผ่านทางความรักของคุณพ่อคุณแม่ แล้วนั้นผ่านทางชีวิตวัด ชีวิตแห่งความเชื่อ ศีลศักดิ์สิทธิ์

            เป็นการสัมผัสความรักที่ค่อยๆหลอมการ์โลให้เป็นความรักของพระเจ้าสำหรับพี่น้อง

ในครอบครัว สำหรับเพื่อนที่โรงเรียน สำหรับเพื่อนทหาร สำหรับเพื่อนเณรเป็นความรักที่ให้
ความสนใจ เห็นอกเห็นใจ ช่วยเหลือ รับใช้ ดูแล... แม้ในเรื่องธรรมดาแห่งชีวิตแต่ละวัน

            เป็นความรักที่พร้อมเสียสละสิทธิที่พึงได้ เพื่อเปลี่ยนเป็นหน้าที่แห่งรัก

            ดังที่คุณพ่อการ์โลได้เขียนในอัตชีวประวัติ           

“มีเณรคนหนึ่งเพิ่งเข้าบ้านเณร เขาอายุ 18 ปี ป่วยด้วยโรคปอดบวม

อาการหนักมาก แพทย์ที่ดูแลเขาบอกกับคุณพ่อรองอธิการว่าอาการป่วย

ของเขาหนักเกินจะนำเข้าโรงพยาบาลได้และยาที่กินก็ไม่มีผลแล้ว

แพทย์ยืนยันว่าเขากำลังจะตาย  เย็นวันนั้น เวลาหกโมง

 คุณพ่อรองอธิการส่งคนไปเรียกพ่อแล้วนำพ่อไปที่ห้องเล็กๆ 

ซึ่งเณรคนนี้นอนป่วยอยู่และสั่งว่า

‘เธอจงอยู่นี่ อยู่เป็นเพื่อนคนป่วยจนถึงพรุ่งนี้เช้า...

ในห้องมีเตาฟืนเล็กๆ มีกระทะเล็กๆใบหนึ่งและกระบวยช้อนใหญ่ แป้งหยาบๆถุงหนึ่งและผ้าขาวขนาดความยาว 30 เซนติเมตร กว้าง 20 เซนติเมตร 8 ผืน เธอจงก่อไฟและใส่น้ำสามกระบวยลงกระทะ เมื่อน้ำเริ่มเดือดก็ให้ใส่แป้งหนึ่งกระบวยครึ่งลงต้มในน้ำ แล้วคนประมาณ 2 นาที หลังจากนั้นให้ยกกระทะลงจากเตาและละเลงแป้งที่ต้มแล้ว

ลงไปในผ้าขาวยาว 15 เซนติเมตร  แล้วใช้ผ้าอีกผืนหนึ่งปิดไว้ 

และนำมาวางบนหน้าอกด้านขวาตรงกับปอดของคนป่วย

สักพักหนึ่ง ในเวลาเดียวกันก็ให้ทำเช่นเดียวกันสำหรับปอดด้านซ้าย 

แล้วเปลี่ยนไปทำเช่นกันสำหรับปอดด้านหลังทั้งขวาและซ้ายทางด้านกระดูกสันหลัง ในขณะที่ทำก็จงสวดขอแม่พระองค์องค์อุปถัมภ์ช่วย’...

พ่อทำทุกอย่างตามที่คุณพ่อรองอธิการสั่ง แล้วพ่อก็หยิบสายประคำและเริ่มสวดขอพระมารดาแห่งสวรรค์...พ่อทั้งสวดและดูแลเพื่อนที่ป่วยจนถึงเวลาหกโมงเช้า คุณพ่อรองอธิการพร้อมกับนายแพทย์ได้มาเยี่ยมคนป่วย นายแพทย์วัดไข้คนป่วยแล้วหันมาบอกคุณพ่อรองอธิการว่า‘หมดไข้แล้ว’...

หลังจากนั้นสามวันเณรที่ป่วยก็หายป่วยและกลับไปพักที่บ้าน

(พ่อ:อัตชีวประวัติ, หน้า 107-108) 

             ความรักต่อพระเจ้าและความรักต่อเพื่อนพี่น้องที่การ์โลบ่มเพาะด้วยการรับใช้ทุกคน

โดยไม่คิดถึงความสะดวกสบายของตนนี้ ได้กลายเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านั้น

รักที่พร้อมสละชีวิตแต่งงาน สละครอบครัว สละประเทศบ้านเกิดเมืองนอน

ไปเป็นธรรมทูตในต่างแดน เพื่อประกาศข่าวดีแห่งความรักและความรอดของพระเจ้า

            เป็นความรักที่ต่อเนื่อง แต่ละวัน แต่ละเดือน แต่ละปี จวบจนลมหายใจสุดท้ายในดินแดน

ที่คุณพ่อรักและมอบชีวิตให้จนหมดสิ้น ทั้งกายและใจ ดังที่ผลงานที่คุณพ่อทำไว้เป็นพยานที่เห็นได้อย่างเป็นรูปธรรม *