ความรักและความศรัทธาต่อการสวดสายประคำ

โดย มารีอา จันทร์เพ็ญ  กิจสวัสดิ์

ชีวิตของคุณพ่อการ์โล เดลลา โตร์เร ได้รับการปลูกฝังเรื่องความศรัทธาต่อแม่พระและต่อการสวดสายประคำตั้งแต่เด็กๆ และชาวเมืองเชนุสโกส่วนใหญ่แต่ละครอบครัวก็จะมาร่วมสวดสายประคำพร้อมกันในโอกาสวันฉลอง  ซึ่งคุณพ่อการ์โลได้รับประสบการณ์นี้มาและก็ได้ปฏิบัติเช่นนี้เสมอมา   

จนกระทั่งเมื่อเข้าบ้านเณรพ่อก็คิดอยากให้มีการสวดสายประคำเพิ่มขึ้น   โดยเฉพาะการสวดสายประคำเป็นการส่วนตัว  จึงได้เสนอแนวคิดกับผู้ใหญ่ซึ่งก็เห็นด้วย  และได้จัดตั้งกลุ่มโดยแบ่งเณรออกเป็นกลุ่มๆละ 16 คน  เณรแต่ละคนสวดบทวันทามารีอาวันละ 10 บท เณร 5 คนสวดสายประคำ 1 สายโดยรำพึงถึงธรรมล้ำลึกน่ายินดี   อีก 5 คนก็จะสวดสายประคำ 1 สาย รำพึงถึงธรรมล้ำลึกพระมหาทรมาน  และเณรอีก 5 คนก็สวดอีก 1 สายรำพึงถึงธรรมล้ำลึกพระสิริรุ่งโรจน์  แล้วเณรอีก 1 คนสวดบทเร้าวิงวอนแม่พระทุกวัน 

ด้วยวิธีนี้เณร 16 คน ก็สามารถสวดสายประคำครบสามสายทุกวัน  ทุกเดือนก็จะมีการสลับกัน  โดยที่บ้านเณรมีเณรเกือบ 300 คน  การสวดสายประคำประจำวันแบบนี้ได้ดำเนินต่อไปโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ  จนกระทั่งพ่อมาอยู่เมืองไทยแล้วก็ยังมีการสวดเช่นนี้อยู่เรื่อยมา 

ความศรัทธาต่อการสวดสายประคำ  คุณพ่อได้ปฏิบัติให้เห็นเป็นตัวอย่าง   ตลอดชีวิตของพ่อสายประคำไม่เคยห่างจากมือพ่อ   แม้กระทั่งเวลาหลับก็หลับไปพร้อมกับสวดสายประคำ   ทุกๆวันพ่อจะตื่นตั้งแต่ตี 3 มาที่วัดเฝ้าศีลและสวดสายประคำ   ส่วนสมาชิกที่รู้สึกตัวตื่นก็จะมาร่วมสวดในวัดเช่นกัน  

เมื่อริเริ่มคณะใหม่ๆ เงินทองขัดสนมากงานทุกอย่างเราช่วยกันทำไม่จ้างคนงาน   พวกเราต้องตื่นแต่ตี 3 ช่วยกันทำขนมโดยแบ่งเป็นเวรละ 4-5 คน   ขณะที่ลงมือทำงานปากก็สวดสายประคำโดยมีคนที่เป็นน้องเล็กกว่าหมดเป็นคนจับสายประคำแล้วนับจำนวนที่ได้เก็บสะสมไว้    เพราะสมัยนั้นเราจะต้องสวดให้ครบวันละ 20 สาย  มือว่างเมื่อไรต้องจับสายประคำสวดทันที   ถ้าต้องไปขายขนมก็เอาสายประคำแขวนคอไว้   จนเป็นที่สังเกตของเด็กนักเรียน 

การสวดสายประคำ  พ่อได้พยายามเชิญชวนผู้อื่นให้ร่วมสวดด้วยเสมอ   เมื่อพบกับสมาชิกพ่อมักจะถามว่าสวดได้กี่สายแล้ว  เด็กฝึกหัดทุกคนจะมีสมุดเล่มเล็กๆ ไว้จดบันทึกจำนวนสายประคำที่สวด  พอครบ 1 สัปดาห์ก็ส่งรายงานกับผู้ดูแลแล้วก็รายงานให้พ่อรับทราบด้วย   คนที่สวดไม่ครอบ 20/วัน ถ้าไม่ครบบ่อยๆ จะถูกเรียกไปเตือนและต้องแก้ไข   บางคนเมื่อเดินผ่านพ่อก็พยายามหลบเพราะกลัวจะถูกถามเรื่องสวดได้กี่สาย   การที่พ่อถามเช่นนี้ไม่ใช่ต้องการทราบ  แต่เพื่อเป็นการเตือนเราให้หมั่นสวดสายประคำอยู่เสมอนั่นเอง     การสวดสายประคำที่ทุกคนต้องสวดให้ครบ 20 สาย คือวันฉลองแม่พระรับสาร ในวันนั้นพ่อให้หยุดงาน  ดังนั้นตั้งแต่หลังอาหารเช้า  ต่างคนก็หาเวลาสวดเอง  บางคนหามุมสงบเงียบ  บางคนไปอยู่กับธรรมชาติตามใต้ต้นไม้  บางคนก็เข้าวัด  เดินบ้าง-นั่งบ้างเพื่อกันหลับ   ทุกคนพยายามสวดให้ครบตามกำหนด  เพื่อยกถวายให้แก่แม่พระเป็นพิเศษในวันนั้น 

พ่อพยายามปลูกฝังเรื่องการสวดสายประคำแก่บุคคลที่มาติดต่อ  ที่ได้พูดคุยด้วย  จนเป็นที่เรื่องลือว่า “คณะพระแม่มารี มีแต่สวด...สวด...สวดสายประคำ  ต้องสวดวันละ 20 สาย”  ซึ่งพวกเราก็ปฏิบัติกันตามนั้นจริง   มีคนพูดกันว่า คณะพระแม่มารีเกิดขึ้นได้จากการสวดสายประคำของคุณพ่อการ์โล เดลลา โตร์เร  กิจการงานทุกอย่างของพ่อสำเร็จได้จากการขอความช่วยเหลือของแม่พระผ่านทางสายประคำ   แม่พระเป็นดังธนาคารที่พ่อสามารถขอเบิกสิ่งต่างๆที่ต้องการได้ในเวลาที่แม่พระเห็นสมควร    และพ่อเองก็ไม่เคยกังวลกับความยากจนขัดสน   เพราะมั่นใจว่าแม่พระจะทรงช่วยเมื่อเวลานั้นมาถึง   พ่อมีแต่สวดและบอกให้พวกเราสวด...สวด...แล้วก็สวดขอแม่พระผ่านทางสายประคำเสมอไป 

เคล็ดลับจากการสวดสายประคำนี้เอง  ทำให้เห็นว่า  เมื่อก่อนนั้นเราอยู่กันจำนวนมากหลายสิบคน   ต่างพ่อต่างแม่   ต่างธรรมเนียมประเพณี  แต่เรื่องทะเลาะเบาะแว้ง  การพูดนินทากันไม่ค่อยมี  เพราะเราไม่มีเวลาว่างส่วนตัวต้องทำเวลาสวดสายประคำให้ครบตามกำหนด  วันไหนสวดไม่ครบจิตใจมันว้าวุ่นเหมือนไม่ได้ทำหน้าที่และไม่อยากให้พ่อต้องผิดหวังเมื่อถูกถาม  หรือไม่ต้องคอยหลบหน้าพ่อ ถ้าสวดไม่ครบ 

แล้วผลที่ได้จากการช่วยเหลือของพระมารดา  ก็เป็นที่ประจักษ์แจ้งในเวลาปัจจุบันนี้แล้วว่า  นี่คือผลจากการสวดสายประคำของคุณพ่อการ์โล เดลลา โตร์เร ที่พ่อได้พร่ำสอนมาตลอดชีวิตและมอบไว้เป็นมรดกให้แก่ลูกๆ รับสืบทอดต่อๆไป   และได้เผยแผ่ไปยังมนุษยโลกลูกๆของพระแม่จนถึงทุกวันนี้